zondag 25 mei 2014

Stemmen (in je hoofd)





Verkiezingskoorts (3)

Zoals het lichaam ontwenningsverschijnselen vertoont wanneer het een aangename gewoonte moet opgeven, zo vertoont het ook rare kuren als het tot onbekende handelingen wordt gedwongen. Voor mij is stemmen zo'n handeling. Dagen voor de stembusgang, loop ik al rond met de angst dat het hopeloos mis zal gaan. Vroeger, in de tijd van het rode potlood, was er niets aan de hand. Je kreeg een stembiljet en een potlood, en niemand kon controleren wat je uitspookte achter dat gordijn. Bovendien ben ik opgegroeid in Nederland, waar stemmen niet verplicht is. Als het misgaat, doe je gewoon of je neus bloedt. Maar in België moet je in dat geval om hulp roepen, want stemmen is een burgerplicht en wie daaraan verzaakt, hangt mogelijk een zware straf boven het hoofd. Goed, hier en daar lees ik dat verzakers niet zullen worden vervolgd, maar dat kan evengoed een poging zijn om mensen in de val te lokken: boetes spekken immers de staatskas. Mij maken ze niks wijs. 

In laatste uren, minuten, seconden probeer ik mezelf voortdurend gerust te stellen: Ach, in het verleden is alles toch steeds goed gegaan? Maar dan snauwt dat stemmetje in mijn hoofd weer: Ja, maar toen werd er gestemd met dat rode potlood, begrijp dat nou! En bovendien: het verleden biedt geen enkele garantie voor de toekomst. Eerder het tegendeel: Het gaat met zo'n elektronische stemming gegarandeerd een keer fout, en hoe langer het goed gaat, hoe groter de zekerheid wordt dat uitgerekend jij het slachtoffer zult zijn.

De angst voor elektronica, hangt volgens sommigen samen met het verlies aan autonomie dat je als individu ervaart. Als kiezer ben je overgeleverd aan de grillen van de apparatuur die voor jou het werk doet. De angst is groter naarmate de vertrouwdheid met de apparatuur kleiner is. Het besturen van een auto blijkt statistisch gevaarlijker dan het reizen per vliegtuig, maar de automobilist heeft het idee dat hij de situatie (letterlijk) in de hand heeft. Hoog in de lucht, boven de wolken, zit je gevangen in een vreemde kooi waaruit geen ontsnappen mogelijk is. Het gaat niet vaak mis, maar als het mis gaat, gaat het faliekant mis.

Dat is natuurlijk precies het idee waarvoor ik bang ben: Ik zie me daar staan, gevangen achter het gordijn, starend naar de computer die dienst weigert. Je staat daar, verstijfd van schrik, als een konijntje voor een lichtbak. Om hulp roepen is eigenlijk ook geen optie, want je zult op z'n minst een reprimande krijgen. Of nog erger: Men zal medelijden met je hebben. Men zal je hoofdschuddend aanstaren en je met een kinderstemmetje uitleggen hoe het een en ander in zijn werk gaat (Ach, lukt het niet, kom maar, het is heus niet zo moeilijk hoor!). En dan zul je zien dat je de uitleg niet begrijpt.

Maar goed, ik heb gisteren gestemd. Het viel inderdaad reuze mee. Maar dat is natuurlijk slechts uitstel van executie: de volgende keer gaat het gegarandeerd fout. 


1 opmerking:

  1. Ben je effectief gestopt met de winkel. Indien ja, spijtig maar o zo begrijpbaar. Het beste.

    BeantwoordenVerwijderen