Vrouwen worden het zwakke geslacht genoemd, maar dat lijkt alleen zinvol indien we het over spierkracht hebben. Vrouwen zijn beter bestand tegen pijn en ziekte, en mede daardoor leven ze ook langer: in bejaardentehuizen zijn ze steevast in de meerderheid. Hoe ouder de bewoners, hoe groter het overwicht van vrouwen wordt. De paar overgebleven mannen bevinden zich in een situatie waarvan ze wellicht hun leven lang hebben gedroomd: een paradijs bevolkt door vrouwen. Helaas is de situatie in bejaardentehuizen verre van paradijselijk. De bejaarde mannen hebben doorgaans ook meer oog voor het vrouwelijke personeel dan voor hun leeftijdsgenoten. Alle seksuele revoluties ten spijt, is en blijft seksualiteit onlosmakelijk verbonden met voortplanting, en daar heb je nu eenmaal jonge vrouwen voor nodig.
Om het evenwicht op hoge leeftijd tussen de geslachten te
bewaren, zou het beter zijn dat bij de
nestvorming het mannetje wat jonger was dan het vrouwtje, maar ook hier
zitten seksualiteit en voortplanting in de weg. Volgens velen zijn het de
vrouwen die uiteindelijk kiezen met wie ze een relatie aangaan, maar hoe jong
ze ook zijn, ze kiezen meestal een mannelijk exemplaar dat een aantal
centimeters groter en een paar jaar ouder is. Kracht en ervaring, daar draait het om. Als middelbare scholier kun je
enkel dromen van je knappe klasgenootjes: die zijn voor de jongens uit hogere
klassen, zelf zul je het moeten doen met de meisjes uit de brugklas.
Ook op andere gebieden draait de natuur ons steevast een
loer. Niet alleen de levensverwachting van onze partner is slecht afgestemd,
ook die van onze beste vrienden, de viervoeters, zorgt voor veel verdriet en
eenzaamheid. Sommige zeeschildpadden kunnen wel driehonderd jaar oud
worden, maar zij zijn niet onze favoriete huisdieren. De dieren die we het
liefst om ons heen hebben, honden en katten, worden niet oud. Dierenliefhebbers
bevinden zich daarom diverse malen in de situatie van de goochelaar uit de
bekende sketch van Toon Hermans: Duif is dood. Duif heeft te lang in het doosje
gezeten. Gedomesticeerde poezen en keffertjes leven langer dan woeste tijgers of
wolven, maar een jaar of veertien is voor zowel hond als kat een gevorderde
leeftijd.
De katten op de foto heten Cisse en Tsjeng; tijdens hun
leven woonden ze in huis bij een facebookvriendin van me, Vera. Zij schreef me:
"Het klikt tussen katten en mij (...) De laatste waren
Cisse (...) die is vorig jaar gestorven (vergiftigd door de toenmalige
huisbaas) en deze Tsjeng. Allebei een 14 jaar bij mij geweest. Verschillende
adressen hebben we gehad. Tsjeng en Cisse sliepen naast mij. Lang sliep Cisse
naast mijn hoofdkussen en Tsjeng aan mijn voeten. Toen Cisse dood was nam
Tsjeng de plaats van Cisse over. Tsjeng was overal bij me, in de tuin in de
keuken, bij het TV kijken, voorheen waren ze samen overal bij me."
Vera is een zeer elegante dame, die in haar jeugd nog aan
ballet heeft gedaan. Ik begrijp dus dat het klikt tussen haar en de meest elegantste
verschijning uit het dierenrijk, de kat. Honden hebben voor mij altijd model
gestaan voor mannelijke eigenschappen, katten voor vrouwelijke. Een hond staat
voor kracht, een kat voor gratie. Dat de natuur honden en kanten in beide geslachten
beschikbaar stelt, doet aan deze visie niets af. Zoals teven ook hard kunnen
blaffen, zo kunnen katers zich ook zeer verleidelijk op een bank neervlijen. Als ooit een dier
mocht worden toegelaten op ballet, dan zou het vast een kat zijn. Volgens mij
kunnen katten ook op hun tenen staan, net als primaballerina's.
Katten leven korter, maar daarom leven ze ook intenser. Een
boze kat, is echt boos, een aanhalige kat is het meest lieftallige wezen van de
schepping: zoals bekend is de kat het dier met de hoogste aaibaarheidsfactor (1), een begrip uitgevonden door de schrijver en kattenliefhebber Rudy Kousbroek.
Helemaal onderaan in de aaibaarheidsrij staan wezens zoals bijvoorbeeld stekelvarkens die helemaal niet aaibaar zijn, vervolgens komen
dieren die in principe wel aaibaar zijn, zoals schildpadden, maar bij wie het
aaien geen zin heeft vanwege het beschermende schild, en daarna volgt de hele
stoet dieren met een vacht die uitnodigt tot strelen en woelen, maar helemaal
bovenaan staat de kat: het enige dier dat zichzelf liefkozend weet te aaien.
De meeste katten delen kopjes uit, andere lopen voelbaar langs je benen, eerst
in de ene richting, dan in de andere, tot genot van kat en mens.
Het eerste verlies waarmee we in het leven te maken krijgen,
is doorgaans het verlies van een huisdier. Een poes, een hamster, een goudvis. Gisteren was hij nog hier, nu is hij vertrokken met de trein die nooit
terugkeert naar het station waar het baasje zit te treuren.
"Wat Cisse en
Tsjeng voor mij betekenden kan ik niet uitdrukken. Ze waren erbij, bij alle
lief en leed. En nu is er een streep getrokken onder een groot deel van mijn
leven. En dat doet pijn. Ik ben er ziek van. Het zal wel beteren."
- Voor Vera
- Voor Vera
Noot:
(1) Rudy Kousbroek, De Aaibaarheidsfactor, Uitgeveij De Harmonie, 1978
Geen opmerkingen:
Een reactie posten