Een kennis van me heeft jarenlang gewerkt als rechercheur. Geen
prettig beroep, maar hij weet er boeiend over te vertellen. Volgens hem weet iedere
speurder dat het moeilijk is om losse verklaringen op waarheid te onderzoeken.
Veel beter kun je daarom verschillende verklaringen naast elkaar leggen, en
letten op tegenstrijdigheden. Als twee verklaringen elkaar tegenspreken, weet
je dat althans één van de twee getuigen onwaarheid heeft gesproken.
De afgelopen week leverde een aardige illustratie van deze
wijsheid. Terwijl Madame Kherbache rondbazuinde dat de integratie in de
afgelopen dertig jaar compleet was mislukt, kwam Ome Jozef ons vertellen dat de
migratie een succesverhaal was. Ze leken het nochtans over dezelfde
verschijnselen te hebben. Hoe kan de migratie nu een succesverhaal zijn als de
integratie is mislukt? Om uit te groeien tot een succesverhaal, lijkt het slagen
van de integratie voor dat hele migratieverhaal immers een voorwaarde. Zoals
mijn kennis zou zeggen: Als de één niet liegt, doet de ander op zijn minst de
waarheid geweld aan.
Het zou interessant zijn om te vernemen wat het
migratieverhaal zo succesvol maakt. Jozef is op dat punt een beetje vaag. Hij
mompelt iets over huizenprijzen en de grote vraag naar woningen, maar wat hij
er precies over kwijt wil, is niet duidelijk. Vernamen wij trouwens enkele
dagen geleden niet uit de mond van Bleri Lleshi dat de huisvestingsproblemen in
Brussel gigantisch zijn? Het valt op dat Jozef het steeds over een 'verhaal'
heeft: is dat misschien de oplossing? De migratie is mislukt, maar het
migratieverhaal is een succes, een succesverhaal. Op die manier zou je ook
kunnen volhouden dat de huisvesting rampzalig is, maar het huisvestingsverhaal
een succes zonder weerga.
Maar nee, zo eenvoudig is het niet. Jozef zegt dat hij zich
mateloos ergert aan het feit dat men het altijd heeft over de kosten van
immigratie en nooit over de opbrengsten. Tja, als ik het wel heb worden die tegen
elkaar afgewogen, en dan blijkt de balans naar de negatieve kant door te slaan.
De Nederlandse onderzoeker Pieter Lakeman, een man die nooit een blad voor de
mond neemt, berekende in 1999 dat de immigratie aan Nederland zo'n slordige 70
miljard (!) gulden had gekost. Ik weet het, Pieter had het over Nederland en
Jozef over België, maar de immigratie is in beide landen mislukt, vraag dat
maar aan Yasmine Kherbache. Het antwoord van de politiek op het rapport van
Lakeman was een diep stilzwijgen. Alleen Pim zei iets, maar die werd verketterd
en vervolgens het zwijgen opgelegd.
Alle onderzoeken die sindsdien zijn verricht, wijzen
dezelfde kant uit: de kosten zijn enorm, de resultaten voor de samenleving
rampzalig. Volgens een onderzoek uit 2010, uitgevoerd door het onderzoeksbureau Nyfer kost de immigratie Nederland jaarlijks 7,2 miljard euro. Als men politici met die
resultaten confronteert, zeggen ze dat de waarde van mensen niet in cijfers kan
worden uitgedrukt. Nee, maar waarom wel praten over de baten als de kosten niet
in rekening worden gebracht? Op die manier is het natuurlijk niet moeilijk om
de balans naar de positieve zijde te laten doorslaan.
De enige maatregel die men in al die jaren heeft getroffen,
is de bevoegdheden voor kwesties rond immigratie overbrengen naar Brussel,
zodat het nemen van maatregelen door lokale overheden de facto onmogelijk
wordt. Uiteindelijk valt deze toestand alleen via repressie te handhaven. We
zullen uitkomen bij een situatie waarin het ter sprake brengen van deze
problemen zal worden gezien als een uiting van racisme (en dus strafbaar worden
gesteld). In dat proces is Jozef een nuttige idioot die met het wetboek in de
hand de bevelen uitvoert. De balans is positief, spreek me niet tegen.
Wat willen mensen als Jozef De Witte ons nu eigenlijk op de
mouw spelden? En meer nog: Geloven zij die verhaaltjes zelf? Bij zo iemand als
Jozef ben ik geneigd die vraag met 'ja' te beantwoorden. Hij noemt zich wel De
Witte, maar is natuurlijk in werkelijkheid een Rooie. Men heeft hem ooit wijsgemaakt
dat de Internationale alle mensen geluk brengt; Jozef geloofde dat, en is dat
blijven geloven, alle bewijzen van het tegendeel ten spijt. Hij is niet voor
niets vernoemd naar de grootste sukkel uit de geschiedenis, een man die zich
een zwangere maagd liet aansmeren.
Pieter Lakeman, Binnen zonder Kloppen, Uitgeverij Meulenhof, 1999
Het boek is ook beschikbaar als pdf :
Voor een pittig gekruide bespreking zie:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten