De dood van een huisdier

De dood van een huisdier

Het is vaak de eerste dood waarmee we als mens echt worden geconfronteerd. Als een opa of oma sterft - of nog erger: een ouder - worden we als kind zoveel mogelijk ontzien. Toen mijn vader stierf moest ik vreselijk huilen, vooral omdat ik aanvoelde dat er iets mis was, niet omdat ik precies begreep wat er was gebeurd. Ik kreeg te horen dat hij naar de hemel was, en omdat ik pas vier jaar oud was, wilde ik de belofte dat ik hem daar ooit zou terugzien graag aanvaarden. Iedereen was trouwens ook plots heel aardig tegen me, en een tante schonk me de speelgoedtijger waarmee ik op bezoek bij haar altijd speelde, maar die ik tot mijn spijt steeds bij haar had moeten achterlaten.

Bij een huisdier is het vaak anders. We krijgen uitleg over leven en dood, krijgen te horen dat we de dood moeten aanvaarden, de dingen gaan nu eenmaal zo, en morgen kopen we een nieuwe hond, of kat. Maar als kind wil je geen andere hond, je wil Flor, of hoe je grote vriend ook heette, en je begrijpt het ook niet. Doodgaan doe je toch alleen als je heel oud bent? En zo oud was Flor toch niet? Op vakantie aan zee sprong hij nog vrolijk rond in de branding. Goed, dat is drie jaar geleden, maar zelf ben je toch ook niet veranderd in die tijd?

Morire è nulla, perderti è difficile, schreef de Italiaanse dichter Umberto Saba. Vrij vertaald: Sterven is niets, afscheid nemen doet pijn. Mensen die weten dat ze gaan sterven, voelen vaak de leegte die zij in een ander leven zullen achterlaten en vragen daarom aan sterke nabestaanden om goed voor een zwakke en hulpbehoevende persoon te zorgen. De hond van een vriendin ligt op sterven, ligt letterlijk op sterven, en het is alsof zij weet wat er staat te gebeuren, zich bewust is van haar eigen sterfelijkheid en de leegte voelt die haar dood in enkele levens zal slaan. Een vergroeiing vlak onder het oog lijkt op een parelende traan. De vriendin sliep twee nachten beneden, op een matras aan haar zijde. Afscheid nemen doet pijn, je ziet er enorm tegenop, maar je wilt de laatste minuten van een geliefde op aarde voor geen goud missen, nog één keer zeggen hoeveel je van hem of haar gehouden hebt.

Floor

Waar iemand die sterft heengaat, weten we niet. Velen van ons hebben het idee van een hiernamaals laten varen, maar we blijven zoeken naar licht in de eeuwige duisternis. De wetenschapper Pim van Lommel ontwikkelde een theorie over een oneindig bewustzijn, waarop wij allen, mens en dier zouden zijn aangesloten en ook aangesloten zullen blijven. Op die theorie valt wellicht het een en ander af te dingen, maar dat is voor een andere keer, het blijkt vaak een troostrijke gedachte voor hen die voor het ultieme afscheid staan. Waar we ook heen gaan, onze mooie herinneringen zullen in de eeuwigheid worden opgevangen door degenen van wie we hebben gehouden. Afscheid nemen wordt minder pijnlijk, als we weten dat we niet zullen worden vergeten.

De hond van mijn vriendin heette niet Flor, maar Floor. Ik ben er zeker van dat zij niet zal worden vergeten.

- Voor Maureen

Links:

* https://nl.wikipedia.org/wiki/Pim_van_Lommel

* http://www.pimvanlommel.nl/eindeloos_bewustzijn